Het werk, de kinderen, de familie en het afscheid!

Hoi allemaal,

Daar ben ik eindelijk weer met een verslag, lang geleden!
Eigenlijk een beetje te lang geleden, want hoe ga ik alles omschrijven wat er de afgelopen weken is gebeurd en wat we allemaal hebben meegemaakt?! Toch maar een poging wagen!

De laatste keer dat ik schreef was op een vrijdag. We hadden toen net onze eerste werkweek er op zitten en begonnen we aan het eerste weekend in ons gastgezin!

Die zaterdag hebben we samen met Anna en Ronja (de andere twee vrijwilligers in ons huis) en Bradley (' broer') een soort van tour gedaan. Bradley heeft ons verschillende plaatsen laten zien. Zo begonnen we bij Simons Town, een leuk havenplaatsje waar we hebben rond gelopen op de markt, daarna zijn we doorgereden naar Boulders Beach. Boulders Beach is een echte toeristen 'attractie' in Kaapstad. Op dit strand lopen namelijk ongeveer 3000 pinquins rond! Wij hadden verwacht dat je echt op het strand kon rondlopen tussen die beesten en een beetje foto's kon maken... Maar dit bleek helaas niet zo te zijn! Op een soort van verhoging, op behoorlijke afstand en samen met zo'n honderd andere toeristen konden we ze bekijken en een paar foto's maken. De omgeving was mooi maar ik moet zeggen dat we er verder niet heel erg van onder de indruk waren! Na een halfuurtje waren we er dan ook weer weg van: op naar de volgende stop! Cape Point. De route naar Cape Point is sowieso al de moeite waard! Langs de zee en de bergen. Bij Cape Point aangekomen bleek daar een vuurtoren te zijn vanwaar je een 360 graden uitzicht had wat echt de moeite waard zou zijn... Maar goed, daar was je natuurlijk niet zomaar! Eerst een halfuur naar boven lopen. Onder het mom van: 'Ah, hier is het echt mooi, even stoppen en een foto maken hoor', viel het best mee en was het uitzicht inderdaad de moeite waard! Nadat we weer beneden waren gingen we naar de andere kant van het natuurreservaat waar het meest zuidwestelijkste puntje van Afrika is; Kaap de Goede Hoop. Tussen de bergen/rotsen en langs de kust staat 'opeens' het bekende bord met 'die mees suidwestelike punt van die vasteland van Afrika'. Uiteraard hier de nodige foto's gemaakt, achteraan in de rij aansluiten want je bent uiteraard niet de enige! Na Kaap de Goede Hoop stond Chapmans Peak op het programma bij onze gids! Onderweg kwamen we nog allemaal bavianen tegen die daar los rondlopen, geen tamme bavianen (of hoe noem je zoiets?!), maar echt wilde. Bradley was dan ook bang dat ze op zijn auto zouden springen, de ramen moesten dicht zijn en er mocht geen eten zichtbaar zijn. En inderdaad, voor ons zaten mensen in een auto die vrolijk die beesten gingen voeren, vervolgens zat er 1 op het dak van hun auto die er voorlopig ook niet meer af wilde... Toen we er een halfuur later weer langs reden zat hij er nog steeds op, haha. Maar goed, wij gingen gewoon weer verder. Op naar Chapmans Peak. Chapmans Peak is een berg maar het gaat eigenlijk voornamelijk om de hele route naar de berg toe. Ook dit is weer super mooi, met veel verschillende uitzichtpunten. Op eentje zijn we gestopt waar we even in het zonnetje hebben gezeten. Hierna door naar het laatste plaatsje: Hout Bay. Hier zijn we niet lang geweest, ondertussen was het al best laat, de zon ging onder en ja, dan is het hier koud!!! Daarom onze lange dag maar geeindigd en terug naar huis gereden.

Zondag zijn we samen met Anna richting Kaapstad gegaan voor een dagje strand. Jammer genoeg was het die dag toen net geen lekker weer... Zodra er een beetje wind staat kan je een dag op het strand wel vergeten want dan wordt je echt gezandstraald. Toen nog maar even op een terrasje neergeploft en aan het einde van de middag de bus weer terug genomen naar Grassy Park.

Na het weekend stond er weer een nieuwe werkweek op ons te wachten. Vorige keer heb ik geschreven over onze orientatie week. We hadden overal rond gekeken en uiteindelijk gekozen waar we wilden werken. Omdat we het op beide locaties erg leuk vonden (school en creche) ervoor gekozen om het allebei te doen. Vanaf nu zouden we iedere maandag en dinsdag naar de school gaan en vanaf woensdag tot en met vrijdag naar de creche. Op de school zat ik samen met teacher Jade in de klas met kinderen van vier jaar oud. Op de creche werkte ik samen met teacher Jemaima in de klas van de twee-jarigen!

Allereerst de school... Zoals ik vorige keer al vertelde zit er best veel structuur in de dagen op de school. 's Morgens vroeg beginnen ze met ontbijt, om half 11 is er fruit en yoghurt, rond kwart voor 12 gaan ze lunchen en daarna is het tijd om te gaan slapen, het slapen is het weer 'snacktime'. Tussendoor gebeuren er verschillende dingen, het was maar net waar Jade op dat moment zin in had. De ene dag zaten we wat langer op de mat (zoals we in Nederland in de kring zitten), de andere dag had ze werkjes bedacht, de volgende dag speelden ze met de blokken of met de puzzels en weer een andere dag gingen we bijvoorbeeld even naar buiten. Ja jullie lezen het goed, we gingen lang niet altijd naar buiten en als we al naar buiten gingen was het vaak maar voor een kwartiertje. Afhankelijk van de dingen die we deden, deed ik dus ook mijn werk. In mijn klas zaten echt hele lieve en enthousiaste kinderen, zij kwamen gelijk al heel veel naar mij toe waardoor ik ook niet echt hoefde te wennen en al snel mijn weg in de klas had gevonden. Jade was natuurlijk de 'hoofd leraar', en als we in de kring zaten hield zij het woord, maar verder hielp ik haar gewoon bij alles. Als we werkjes deden zat ik erbij en legde ik uit hoe alles werkte, als ze naar de wc gingen nam ik ook een groepje mee, als we buiten speelden speelde ik vrolijk mee en ja, ook het 'aanspreken' van de kinderen was iets wat wij gewoon moesten doen. Soms ging Jade even de klas uit, 'can you keep an eye on the children?'. Ja joh, natuurlijk! Heel die klas op stelten en Jade ging er vandoor. Rustig aan de kinderen vraag of ze please quiet wilden zijn had helaas niet zo veel zin. Wat dat betreft gaat het er heel anders aan toe dan in Nederland. Hier wordt door de klas geschreeuwd: 'be quiet, sit stil, do I have to call your daddy?' etc. Best wel lastig, niet echt een stijl die wij gewend zijn. Gelukkig kennen de kinderen je op een gegeven moment zo goed dat ze je leuk en aardig vinden en dus toch wel naar je luisteren! Met Jade kon ik het opzich wel goed vinden. Toch was ze iedere dag heel anders, niet alleen naar mij toe, maar ook naar de kinderen. De ene dag was ze super aardig en ging ze leuk met de kinderen om. Ze was aardig tegen mij, praatte veel met me en liet mij bijvoorbeeld ook echt dingen doen. Zo ging ze regelmatig de klas uit en liet ze mij liedjes met de kinderen zingen. De andere dag was ze moe en chagerijnig wat ook duidelijk teurg te zien was in haar houding naar ons toe. Mij liep ze te commanderen en ik kon alle kut-klusjes opknappen, de kinderen liep ze af te snauwen. Zo verwachtte ze bijvoorbeeld dat de kinderen muisstil waren en dan bedoel ik ook echt muisstil. Er hoefde nog maar iemand de ademen bij wijze van spreken en ze sprong al uit haar panty! Dit vond ik soms best wel moeilijk, de kinderen deden dan echt zo hun best en in mijn ogen waren ze ook echt wel stil, kwam zij weer... 'WHY DO I HEAR A NOISE?'. Tja, van kinderen van 4 jaar kun je nou eenmaal niet verwachten dat ze tien minuten geruisloos met hun hoofd op de tafel op hun eten zitten te wachten... Maar goed, dat is nu eenmaal hun manier van werken en dat gaat overal zo in Zuid-Afrika blijkbaar. Naar de kinderen toe probeerden wij wat 'liever' ze te zijn maar verder kun je er ook niet veel aan veranderen, wat op zich wel jammer is, maar ja, dat heb je maar te accepteren! Zoals ik al zei waren de kinderen in mijn klas echt super leuk. Ze waren absoluut niet verlegen en kwamen dan ook de hele dag door naar me toe. Het begon al als we 's morgens binnen kwamen, onze klassen stormden op ons af met 'goodmorning teacher!'. Echt super leuk en op die manier begon de dag gelijk goed en kregen we gelijk energie om met ze aan de slag te gaan! Sommige kinderen uit mijn klas kwamen uit redelijk welvarende gezinnen, andere kinderen kwamen uit de wat armere wijken, zoals bijvoorbeeld Park Wood. Aan verschillende dingen kan je dat zien, maar het begint bijvoorbeeld al bij de schooltassen. Alle kinderen hebben een schooltas. De wat welvarendere kinderen hebben daar yoghurt in, brood, fruit, nieuwe kleren voor als ze in hun broek hebben geplast etc. Andere kinderen hebben een tas (voor de sier) waar vervolgens niks in zit... Gelukkig leren de kinderen om met elkaar te delen en er was dan ook nooit een kindje wat niks te eten had als de rest lekker hun eigen spullen op aan het eten waren! Zo was er bijvoorbeeld Lethabo, een meisje dat voor het eerst naar school kwam toen ik al in de klas was, ze sprak geen Engels of Afrikaans en woont op een boerderij best een stuk bij de school vandaan. Daar kwam ze dan, de eerste schooldag. Een lege tas, huilend en ze begreep natuurlijk niks van alles wat er gebeurde omdat ze geen woord begreep van wat iedereen tegen haar zei. En dan was de juf ook nog eens totaal niet begripvol naar haar toe... Ik had echt medelijden met haar, gelukkig kwam ze iedere keer naar me toe dus kon ik haar een beetje geruststellen! Toen ik 's middags wegging zat ze dan ook iedere keer met grote tranen in haar ogen naar me te kijken, echt zo zielig gewoon! Gelukkig leren de kinderen best snel een andere taal aan dus ik hoop maar dat ze zich snel wat beter voelt op school! Naast de gewone dagen, hadden we ook twee keer een uitje. De eerste keer was in de derde week op vrijdag. Normaal gesproken zouden we dan op creche zijn maar speciaal voor dat 'schoolreisje' zijn we naar de school gegaan. Voordat we weggingen kwamen alle klassen bij elkaar (eigenlijk zitten ze al in 1 grote ruimte bij elkaar, maar goed...). Er wordt dan met z'n allen gezongen en gebeden. Het gebed deed Uncle David altijd, de klusjesman van de school. Zo'n gebed is niet een half minuutje, amen en klaar. Nee, dat is tien minuten tot een kwartier bidden (lees een soort van schreeuwen). Ik was er al aan gewend omdat ik het al een keer had meegemaakt op de creche, maar een jongetje uit mijn klas wat echt een enorm aanstekelijke lach heeft, had het denk ik nog niet eerder mee gemaakt. Hij zat dan ook echt te vechten tegen zijn lach en jammer genoeg zag ik dat net... Ik had het dan ook behoorlijk taai om niet de slappe lach te krijgen, haha. Na de bijeenkomst met alle klassen was de bus er. Wat een belevenis, alle kinderen in die bus. Uiteraard een veel te kleine bus voor zo'n honderd kinderen, maar daar wordt in Zuid-Afrika niet moeilijk over gedaan! Op een zitje voor 3 personen worden gewoon 6 kinderen neer gezet. De juffen waren zo mogelijk nog meer 'excited' dan de kinderen want ze zaten ze een partij wild te maken dat wil je niet weten! Keihard schreeuwen en zingen door die hele bus, naar iedere voorbijganger zwaaien. Een hele belevenis en al een uitje op zich!! Dit uitje bleek dan ook leuker te zijn dan hetgeen waar we voor gingen. Het Traffic Department. We gingen naar een soort van pleintje van de politie waar de kinderen verkeersles kregen. Er werd ze uitgelegd dat je niet met vreemde mensen mee mag gaan op straat, dat je moet wachten voor een stopstreep, dat je bij een rood stoplicht moet stoppen en dat je bij een groen licht door mag lopen, je kent het wel. Daarna mochten de jongste kinderen (maximaal 3 jaar) met een soort van stepje over het pleintje lopen. In mijn ogen had het weinig zin. Ze liepen maar wat achter de agent aan en hadden geen flauw benul van wat nou eigenlijk de bedoeling was. Ik denk dat het al te moeilijk zou zijn geweest voor de oudere kinderen, maar goed, in ieder geval had dat beter geweest, alleen die moesten gewoon braaf op de banken blijven zitten... Na een halfuur was het dan ook al weer afgelopen. Weer in de bus terug. Dit keer waren de kinderen een stuk rustiger. Niet meer gespannen natuurlijk en moe!! Het tweede uitje was afgelopen donderdag, en dat was een echt schoolreisje! We gingen namelijk naar het buitenzwembad in Wijnberg! Hier waren we niet zomaar, voordat we de bus in konden gaan mochten alle tassen in- en uitgepakt worden. Alle kinderen worden aan- en uitgekleed. Wat een chaos. Toen we er eenmaal waren uiteraard richting het pierenbadje want de meeste kinderen kunnen (nog) niet zwemmen. En ja, eenmaal in het zwembad is het natuurlijk wel erg leuk om met je 'teacher' te zwemmen en die lekker nat te spetteren! Dit hebben we dan ook zo ongeveer de hele dag gedaan... Toen we terug waren op school was het al drie uur en voor ons dus echt tijd om afscheid te nemen. Uiteraard de kinderen een hele dikke knuffel gegeven, ik zal hun knuffels, kunstwerken in mijn haar en hun enthousiaste verhalen missen! Daarna de juffen... Ook hun een knuffel gegeven en ondanks dat ze misschien eerst niet zo goed wisten wat ze met ons aan moesten gaven ze toch wel aan ons en onze hulp echt te gaan missen, leuk om te horen!

En dan nu... de creche! De creche lag op loopafstand van ons huis dus daar konden we iedere morgen makkelijk naar toe lopen (als we naar school gingen, gingen we met de schoollift mee). Zoals ik al eerder vertelde was de middelste klas in de creche 'mijn klas'. De meeste kinderen waren 1,5 tot iets ouder dan 2 jaar. Geen echte baby's dus maar wel echt nog heel afhankelijk. Ze konden een klein beetje praten maar je kunt geen echte gesprekjes met ze voeren zoals dat op de school wel kon. Het werk op de creche was dus vooral verzorgend en heel erg anders, maar net zo leuk!! Ook op de creche was er een soort van structuur in de dag, ondanks dat ze eigenlijk de hele dag door bijna niks deden (knap he?). Hetgeen wat ze deden bestond eigenlijk uit: eten, luiers verschonen, spelen met de blokken, buiten spelen (wat eigenlijk niet buiten was maar in een garage) en slapen. Verder is er altijd wel een kind verdrietig en aan ons de schone taak om die dan te troosten, laat ik dat nou net niet erg vinden! Regelmatig stond er dan ook eentje voor me met zijn of haar handjes in de lucht. Vaak zat ik ook op de grond omdat er in 'mijn' klas lokaal geen stoelen waren. Als ik dan dus de kinderen ging eten geven of met ze ging spelen zat ik altijd op de grond. Op die manier was het voor hun natuurlijk eeerg makkelijk om lekker op me te klimmen, op me te springen, aan mijn haar te trekken, natte & plakkerige kusjes te geven etc. Daarover gesproken... Serieus, na zo'n dag op de creche, mijn kleren konden in de was! En ik zelf kon wel een douche gebruiken. Alles zat namelijk onder de snot, kwijl, porridge, yoghurt, spagetti, poep, plas, tranen en ga zo maar door! Maar echt, het was het waard en op een gegeven moment kon het me ook echt niet meer schelen. Ik ontving de kusjes gemengd met kwijl en snot met alle liefde! ;-) Want die kan je echt niet weigeren van zulke schattige kindjes!! Schattige kindjes, maar ze vragen wel echt heeel erg veel energie van je. Nog meer energie dan de kinderen op school. Na een werkdag op de creche waren we dan ook echt moe! Er was een dag in het speciaal dat we echt zwaar gesloopt waren. Het was op een dinsdag. Jullie zullen nu denken dan waren jullie toch op school? Eigenlijk wel ja, maar die dag kwam Myrtle (de principal) naar ons toe met de vraag of we alsjeblieft op de creche wilde blijven omdat er een personeels tekort was. Dus ja, dat deden we natuurlijk. Er was 1 vaste leraar (die nu de baby klas ging doen), 1 inval leerkracht en 1 assistente die niet helemaal 100% was. Marije deed samen met de invaller haar klas en ik met de assistente mijn klas. Nou, gewerkt hebben we die dag. Danielle, de assistente, echt een schat van een meisje maar ze was de hele dag door zwaar gestresst. Hierdoor ging ze maar steeds even de klas uit omdat ze ECHT iets moest doen, stond ik daar weer met 15 kleine drummels om me heen! Vervolgens natuurlijk de pauzes... Marije en ik hadden pauze terwijl de kinderen sliepen en de assistente en de invaller gingen vrolijk op lunch (een uur lang) toen de kinderen al wakker waren... Tja, daar stonden we dan! Gelukkig hebben we het overleefd en is alles goed gegaan! 's Middags om 15.00 vertrekt vanaf de creche de schoollift naar de school. Daar worden nog meer kinderen opgehaald en vanaf daar worden ze naar huis gebracht. Wij zijn twee keer met de lift mee geweest. Interessant en leuk om te zien waar de kinderen wonen. Hoewel leuk niet altijd het goede woord is. Sommige kinderen wonen namelijk toch wel in schrikbarende omstandigheden. Zo hebben we verschillende kinderen afgezet in bijvoorbeeld Parkwood en andere, zoals Myrtle het noemde, gangsterwijken waar geweld, drugs en op elkaar schieten aan de orde van de dag zijn... Als je daar dan een kindje afzet uit 'je eigen klas' is dat toch best even moeilijk! De tweede dag dat we mee gingen met de lift heeft Myrtle ons nog dieper de achterbuurten in genomen. Gelukkig woonden hier geen kinderen maar ze wilde ons het gewoon graag laten zien. Ik ben blij dat ze dit voor ons wilde doen! In deze buurt zijn we gestopt bij een creche, de creche was van iemand die Myrtle kent. De 'creche' was denk ik maximaal 6 bij 3 meter groot met veel kinderen er is. Nu was het bij ons niet in optimale staat, maar daar zeker niet! Toch goed dat er een initiatief is genomen om hier de kinderen op te vangen, ze een veilige omgeving te bieden en een soort van educatie te geven... Verder stopte ze midden in de wijk zodat we foto's konden maken. Echt slechte omstandigheden daar en wat is het er druk op straat! Het grootste gedeelte v.h. leven vindt volgens mij daar plaats! Foto's maken deden we maar snel voor Myrtle's plezier maar echt goed voelde ik me er niet bij, net of we aapjes aan het kijken waren in de dierentuin... Na zo'n dag waren we echt gesloopt als we thuis kwamen!! Afgelopen vrijdag was onze laatste dag op de creche. Ook hier moest er afscheid genomen worden! Niet leuk! Die dag voornamelijk nog veel met de kinderen geknuffeld en gespeeld. Verder was daar natuurlijk de vrijdagmorgen bijeenkomst zoals iedere vrijdag waarbij alle kinderen en leraren weer samen kwamen. Op de creche wordt en dan gezongen en gebeden. De kinderen zingen niet echt mee maar springen wat in het rond. De juffen daarentegen maken er een feestje van. Zo is daar bijvoorbeeld teacher Julie van de baby's. Echt zo'n uitbundige Afrikaanse vrouw die zingt, klapt, danst etc. Super leuk. Die dag hebben ze ook voor ons gezongen. Dat we weg gingen, dat ze ons gingen missen en dat ze ons het beste toewensten, volgens mij schudden ze het zo uit hun mouw wat echt super leuk was. Hier nog even terug naar de eigen klas. Hier voor de laatste keer de kinderen verschoond, eten gegeven en op bed gelegd en toen was het echt tijd om te gaan! Wat zal ik ze missen, ik had er graag een paar meegenomen... hihi. Verder hebben de kinderen natuurlijk niet echt het besef dat je weggaat en niet meer terug komt. Misschien maar goed ook, anders was het nog moeilijker geweest. Hier natuurlijk ook afscheid genomen en van Myrtle. Na verschillende knuffels, god bless you's, wish you all the best's, please come backs en you can stay in my house's, hadden we ook afscheid genomen van haar en gingen we terug naar ons gastgezin. Goodbye Tinytubbies!! We hebben er in ieder geval een super leuke periode gehad en ben blij dat ik nu kan zeggen dat ik een x vrijwilligerswerk heb gedaan in mijn leven, wat een ervaring!

Tussen de drukke werkweken door, waren er natuurlijk ook de weekenden, in totaal drie! Deze zal ik ook nog even (kort ;-)) voor jullie beschrijven! De eerste heb ik al gedaan hier boven. Het tweede weekend ging ik samen met Marije naar Kaapstad, terug naar ons heerlijke guesthouse in Bantry Bay! Hier hebben we 't hele gechillt en werkelijk waar niks gedaan! Zaterdag zijn we naar strand geweest, 's avonds hebben we toen een Thaise massage gedaan (kadotje van mij voor Marije haar verjaardag) en daarna nog een drankje gedaan in de uitgaansstraat van Kaapstad Longstreet. De volgende dag was het jammer genoeg niet zulk mooi weer. We zijn naar Camps Bay gegaan, dit keer niet voor het strand, maar om gewoon een beetje daar rond te lopen, te shoppen en op terrasjes te zitten en mensen te kijken! Hierna met een mini-busje weer terug naar het station. Op het station de bus genomen naar retreat. Normaal gesproken namen we van Retreat weer een mini-busje naar Grassy Park maar onze familie wilde absoluut niet hebben dat we op zondagmiddag mini-busjes zouden nemen. Schijnt erg gevaarlijk te zijn. Dus iedere keer als we er bijna waren een belletje naar onze hostfather en jahoor, netjes op tijd stond hij daar om ons op te halen!! Op zondag gingen we altijd nog even naar familie (naar het huis van de zus van Stella). Hier kwam de hele familie (in totaal 7 zussen) bij elkaar. Uiteraard was er veel eten en de familie behandelde ons gelijk alsof we daar dagelijks over de vloer kwamen, leuk om dat zo mee te maken!! Het tweede weekend zijn Marije en ik op zaterdag naar Kaapstad gegaan. Jammer genoeg was het precies in het weekend slecht weer, regen! Geen strand dus. We hebben gewoon een beetje rond gelopen in Kaapstad, in een paar shoppingmalls geweest en ergens wat gegeten en gedronken. Alles beter dan een hele dag thuis zitten! Die zondag zijn we naar Muizenberg geweest, een soort van surfers paradijs. Het zag dan ook zwart van de mensen in het water! Hier rond gekeken en naar een echte Afrikaanse markt geweest. Hier waren bijna geen toeristen en heel veel verschillende spullen werden er verkocht. Wij vonden het hier dan ook een stuk leuker dan bijv. Green Market Square in het centrum van Kaapstad. Na ons dagje in Muizenberg weer met de trein terug naar Retreat station. Hier op het station hadden we even een niet-zo-een-veilig-gevoel. Er kwam een groepje jongens het perron op lopen wat ons echt in de gaten hield. Vervolgens gingen ze zich overal een beetje verspreiden en hielden ze onderling contact met elkaar. We hadden wel even een dussss momentje! Gelukkig kwam al snel de trein en krijg je hier als blanke automatisch een 1e klas ticket dus zaten we in de coupe met nog meer blanken. De jongens hadden uiteraard geen 1e klas ticket dus gelukkig konden we ze toen van ons afschudden haha! Op het station werden we zoals iedere zondag opgepikt door Mac en daarna zijn we nog naar de familie gegaan!

Naast ons werk op school en de creche en de weekenden, was het natuurlijk ook best bijzonder dat we in een gastgezin hebben gewoond (althans, dat vinden wij dan...). In huis woonden we samen met onze gastouders, gast broer & zus, de zus van onze gastvader en de twee andere vrijwilligers. Zoals jullie in het vorige verslag hebben kunnen lezen was het in het begin best even wennen. Nieuw huis, nieuwe mensen, nieuwe gewoontes, etc. Gelukkig wenden we al snel en hadden we onze draai snel gevonden. Ook in huis hadden we natuurlijk dingen die we altijd wel deden. Zo gingen we altijd als we thuis kwamen van werk, even wat eten. Vervolgens even naar buiten om wat dingen te kopen in 'het centrum' of we zaten gewoon boven op onze kamer. Dit gebeurde eigenlijk best wel vaak. Marije en ik moesten hier erg aan wennen. We waren van 'het reizen' gewend om steeds iets te doen en nu waren we een soort van verplicht om steeds binnen te zitten. In de wijk was namelijk vrijwel niks te beleven... Ik moet dan ook eerlijk zeggen dat er soms echt dagen waren dat we ons de tandjes verveelden. We hadden niet echt een tv, Anna en Bradley waren veel samen op zijn kamer en Ronja zat 9 van de 10 keer te Skypen. Top! Godzijdank waren er ook dagen dat we wel weggingen. Zo gingen we op dinsdag bijvoorbeeld vaak naar de bios, een paar andere keren nam Mac ons mee. Hij reed gewoon rond met de auto en liet ons verschillende plaatsen zien. Onder andere constansia (wijnboerderijen), Parkwood (achterbuurt), Steenberg (berg) etc. Hier waren we erg blij mee! De dagen dat we gewoon thuis waren stonden vooral uit eten als we terug kwamen van werk, eten rond een uur of 7 (nog steeds hetzelfde, eten op tafel en apart van elkaar eten), douchen en bijvoorbeeld een film kijken. Onze redding was denk ik wifi anders hadden we de uren na half 4 misschien wel niet overleefd!! Het contact met de familie was goed, het waren hele aardig en vriendelijke mensen die het beste met ons voor hadden. Toch was het niet zo dat we middagen en avonden samen hebben doorgebracht. Ze waren veel in hun slaapkamer om tv te kijken en te slapen. Dit vonden we toch wel jammer. Het contact met Anna en Ronja was soms goed, soms wat minder. Het waren gewoonweg niet onze types. Ze waren wel aardig, maar verder ook degelijk, betweterig en soms egoistisch, tja, Duits?!?! Hierdoor hadden we soms best wat irritaties aan ze! Gelukkig hadden we elkaar en hadden we er samen de grootste lol om, dat scheelt dan weer! Het was absoluut niet zo dat we niet met elkaar om gingen want we hebben ook wel gezellige momenten met elkaar gehad. Maar soms is het best vermoeiend om constant samen te leven met iemand die je niet zelf hebt uit gekozen. Vooral met Ronja was het soms best goed te doen, met Anna hebben we eigenlijk niet veel contact gehad want zij was steeds met Bradley op de kamer... Verder kan ik eigenlijk niet veel bijzondere dingen vertellen over ons gastgezin. Behalve dan dat Marije jarig is geweest! Tijdens haar verjaardag hebben we in een versierde keuken een braai gedaan (Afrikaanse BBQ). Muziekje erbij en het was net een echt feestje! Types voor de Afrikaanse braai is wel dat het niet zo is als een BBQ in NL. Eerst wordt al het vlees gebakken en dan wordt er pas gegeten. Wat ook deze keer dus weer apart was, toch wel jammer op een verjaardag! Maar het was een gezellige avond!!!
En tja, afgelopen vrijdag moesten we na de school en de creche ook thuis afscheid nemen. De tassen ingepakt en tijd om te gaan! Het weggaan hier thuis was gek, na al die tijd, maar toch ook heerlijk om weer te gaan reizen en vrijheid te hebben. Ik had er hier thuis dan ook een stuk minder moeite mee dan bij de kinderen. Nog een laatste foto met de familie, kadotje gegeven en Mac, Stella, Andrea en Maureen (zus van Mac) een knuffel gegeven. Op naar Kaapstad samen met Marije, Ronja, Anna en Bradley voor een laatste avond samen. We zijn die avond nog naar een Afrikaans danstheater gegaan (kadotje van hun voor Marije haar verjaardag), daarna uiteten en op naar ons hostel, daar ook voor de laatste keer afscheid genomen.

Zaterdagmorgen vroeg vertrok onze Baz-Bus naar Stellenbosch, het reizen is weer begonnen! Wat is de vrijwilligersperiode snel gegaan, echt niet te geloven!! Maar nogmaals, wat hebben we het met veel plezier gedaan. Nu staan er hopelijk weer veel nieuwe dingen op ons te wachten. Ondertussen zijn we al bijna 2 dagen in Stellenbosch, maar daar begin ik de volgende keer weer. Voor nu is het wel even genoeg, ik ben blij dat het verslag er op zit!

Dankjulliewel weer voor het lezen en tot de volgende keer!

Liefs,
Yara